En opnieuw werd ik verrast met een heel leuk telefoontje met felicitaties.
Ik had meegedaan aan de open call van Wall House #2 in Groningen en was geselecteerd om samen met 9 andere kunstenaars mee te doen aan de expositie 🙂
Om heel eerlijk te zijn wist ik voor deze open call niet eens van het bestaan van Wall House #2, tot mijn grote schaamte….
Want wat een prachtig gebouw is dit en waarom heb ik dit niet eerder geweten?
Omdat ik nog maar kort tijd had om mee te doen, heb ik me enorm verdiept in alles wat er rondom dit gebouw te vinden was op internet. Zelfs Google Maps heb ik ingeschakeld, om er toch enigszins om heen te kunnen wandelen.
Hieronder nog wat informatie over het gebouw, door Gea Schenk. Zij zat ook in de selectiecommissie.
Dit filmpje vond ik echter pas na mijn inzending.
In eerste instantie dacht ik dat het te kort dag zou zijn voor mij om mee te doen. Toch bleef ik er over nadenken en zoals het vaak gaat bij mij werd het beeld wat ik wilde maken, steeds duidelijker.
Ik heb eerst het gebouw ‘ontleed’. Alle elementen uit elkaar getrokken.
Gekeken welke recyclematerialen (het is compleet gemaakt uit recyclemateriaal) ik had, er bij pasten en van daaruit weer een stapje verder.
Vooral het kijken en nadenken over de essentie van het gebouw namen veel tijd in beslag. Maar mijn aandacht bleef hangen bij de reflecties van de ramen en de veranderende schaduwen en lichtinval op en in het gebouw. Ook het zicht over de Hoornse meer bleef hangen. Ik stuntvliegerde in de jaren 90 altijd bij de Hoornse plas, dus daar kon ik me wel iets bij voorstellen.
Maar om dat om te zetten in een kunstsieraad was wel een uitdaging.
Het gebouw heeft vele kleine raampjes en ik vond een vormpje dat daar wel bij paste. Ook omdat het een grijs vlak was, net als de grijze muur, waar alle ruimtes aan hangen of mee verbonden zijn… Daaromheen bouwde ik een soort ‘bakje’ van oude perspexplaatjes, die ik op elkaar lijmde om ze steviger te maken. Daar weer op kwamen verfstrookjes en een oud lint uit Zweden. Tot slot werd het ‘rode’ gebouw gezaagd uit een oud pasje en gestempeld op het lint. Het raam van het groene gebouw sneed ik uit het lint, om het licht door te laten vallen. Zo opgeschreven klinkt het allemaal heel simpel, maar eigenlijk is het enorm precies millimeterwerk en neemt het dus enorm veel meer tijd in beslag dan je zou denken.
En dan de foto, wachten op het juiste licht. Eerst binnen, met lampen. Later buiten met de zon, waar toch de mooiste harde en duidelijke schaduw te vinden bleek.
Kortom, een zoektocht naar het juiste. Zoals eigenlijk altijd. Het moet kloppen om goed te voelen. Niets meer en niets minder….
Ik kijk uit naar de opening op 26 augustus, zodat ik alle andere werken kan bekijken. Waar ik reuze nieuwsgierig naar ben. Maar vooral ook om het gebouw in al zijn glorie te mogen bewonderen en ervaren…..