We hebben door Covid allemaal wel een verstild moment gekend…

Maar wat is voor Hélène het meest verstilde moment in haar leven geweest?

Dat was 11 augustus 1999…Hélène was bijna 7 maanden zwanger van haar dochter en was met een groep mensen in het bos bij Nijmegen. Wachtend op de zonsverduistering. Langzaam werd het bos grijzer. De vogels stopten met fluiten. De bomen stopten met ruisen. Zelfs haar dochter in de buik stopte met hevig trappelen.

Een moment werd alles stil. Doodstil.

Na een paar minuten ontwaakte het bos laag voor laag. De bomen begonnen weer zacht te ruisen… De vogels voorzichtig te tsjilpen en haar kind weer te trappelen. Langzaam kwam ook de kleur weer terug.

Deze lagen zijn verwerkt in kleine boxjes aan een ketting van kurk met een magnetische sluiting. De boxjes zijn gemaakt van recycle-plexiglas en kurk uit oude placemats.

De boxjes lopen van 4 naar 3, naar 2, naar 1 laag (met haar van haar dochter) en vervolgens weer naar 2, naar 3 en naar 4 lagen.

 

 

By Covid we all had our moment of stillness….

But what was the most silent moment in the life of Hélène?

That was at 11 August 1999. Hélène was almost 7 months pregnant of her daughter and was with a group of people in a forest at Nijmegen. Waiting for the solar eclipse. Slowly the forest became grey. Birds stopped chirping. The trees stopped rustling.  Also her daughter in her belly, who kicked heavily the whole morning.

For a moment everything went quiet. Dead quiet.

After a few minutes, the forest awoke layer by layer. The trees began to rustle again… Gently chirping the birds and her child started kicking again. The color slowly returned.

These layers are processed in small boxes on a cork chain with a magnetic closure. The boxes are made of recycled plexiglas and cork from old placemats.

The boxes go from 4 to 3, to 2, to 1 layer (with her daughter’s hair) and then again to 2, to 3 and to 4 layers.