En opnieuw werd ik verrast met een heel leuk telefoontje met felicitaties.

Ik had meegedaan aan de open call van Wall House #2 in Groningen en was geselecteerd om samen met 9 andere kunstenaars mee te doen aan de expositie 🙂

https://www.groningermuseum.nl/museum/nieuws/open-call-een-ode-aan-wall-house-2?fbclid=IwAR2HdBUDWaO_4Ky4QB0NUl-z4tovuYp3I_BRAoXAfPEjmdWNtr0y6O5qzbM

Om heel eerlijk te zijn wist ik voor deze open call niet eens van het bestaan van Wall House #2, tot mijn grote schaamte….

Want wat een prachtig gebouw is dit en waarom heb ik dit niet eerder geweten?

Omdat ik nog maar kort tijd had om mee te doen, heb ik me enorm verdiept in alles wat er rondom dit gebouw te vinden was op internet. Zelfs Google Maps heb ik ingeschakeld, om er toch enigszins om heen te kunnen wandelen.

Hieronder nog wat informatie over het gebouw, door Gea Schenk. Zij zat ook in de selectiecommissie.

https://www.visitgroningen.nl/nl/blogs/wall-house-2?fbclid=IwAR0fHRuAjYBfAZU7idCpyDIVJPeHodAcxXxhDiRYrK6_lYoWqQO55664hWU

Dit filmpje vond ik echter pas na mijn inzending.

In eerste instantie dacht ik dat het te kort dag zou zijn voor mij om mee te doen. Toch bleef ik er over nadenken en zoals het vaak gaat bij mij werd het beeld wat ik wilde maken, steeds duidelijker.

Ik heb eerst het gebouw ‘ontleed’. Alle elementen uit elkaar getrokken.

Gekeken welke recyclematerialen (het is compleet gemaakt uit recyclemateriaal) ik had, er bij pasten en van daaruit weer een stapje verder.

Vooral het kijken en nadenken over de essentie van het gebouw namen veel tijd in beslag. Maar mijn aandacht bleef hangen bij de reflecties van de ramen en de veranderende schaduwen en lichtinval op en in het gebouw. Ook het zicht over de Hoornse meer bleef hangen. Ik stuntvliegerde in de jaren 90 altijd bij de Hoornse plas, dus daar kon ik me wel iets bij voorstellen.

Maar om dat om te zetten in een kunstsieraad was wel een uitdaging.

Het gebouw heeft vele kleine raampjes en ik vond een vormpje dat daar wel bij paste. Ook omdat het een grijs vlak was, net als de grijze muur, waar alle ruimtes aan hangen of mee verbonden zijn… Daaromheen bouwde ik een soort ‘bakje’ van oude perspexplaatjes, die ik op elkaar lijmde om ze steviger te maken. Daar weer op kwamen verfstrookjes en een oud lint uit Zweden. Tot slot werd het ‘rode’ gebouw gezaagd uit een oud pasje en gestempeld op het lint. Het raam van het groene gebouw sneed ik uit het lint, om het licht door te laten vallen. Zo opgeschreven klinkt het allemaal heel simpel, maar eigenlijk is het enorm precies millimeterwerk en neemt het dus enorm veel meer tijd in beslag dan je zou denken.

En dan de foto, wachten op het juiste licht. Eerst binnen, met lampen. Later buiten met de zon, waar toch de mooiste harde en duidelijke schaduw te vinden bleek.

Kortom, een zoektocht naar het juiste. Zoals eigenlijk altijd. Het moet kloppen om goed te voelen. Niets meer en niets minder….

Ik kijk uit naar de opening op 26 augustus, zodat ik alle andere werken kan bekijken. Waar ik reuze nieuwsgierig naar ben. Maar vooral ook om het gebouw in al zijn glorie te mogen bewonderen en ervaren…..

Onderweg naar huis van een prachtige vakantie word ik gebeld door het Coda Museum in Apeldoorn met de mededeling dat ik de eerste prijs heb gewonnen. Even ben ik totaal verbijsterd en langer duurt het voordat het echt tot me doordringt. Maar uiteraard ben ik superblij met deze prijs!

De jaarlijkse challenge was uitgeschreven met het thema: gevonden herinneringen.

Dit was mijn inzending:

In 1993 was ik veel in de doka te vinden op de kunstacademie in Groningen. Met mijn nachtblindheid botste ik regelmatig tegen medestudenten, docenten en de werkplaatsassistent op, tot grote hilariteit van iedereen die daar aanwezig was. Ik heb nooit het doosje kleurenfilters(voor het contrast) en negatieven uit die tijd weg kunnen doen. En tot mijn verrassing bleek ik zelf, 1993 en de Grote Markt er ook nog op te staan. Samen zijn ze nu na precies 30 jaar weer 1 in dit sieraad. Een tijd die kleur aan mijn leven gaf….

Het commentaar van de jury hierop was:

De jury vond het werk van Helene een mooi voorbeeld van hoe bewaarde herinneringen kunnen worden omgevormd tot een modern sieraad met een verhaal. Het werk kleurrijke werk spreekt tot de verbeelding in al zijn eenvoud.

De afgelopen twee jaar werd ik genomineerd en zat ik bij de top 15, waardoor ik vorig jaar voor het eerst mocht exposeren in het Coda.

Ook deze keer mag ik exposeren en tevens een sieraad uitzoeken in de museumwinkel.

https://www.coda-apeldoorn.nl/nl/museum/sieradenchallenge-gevonden-herinneringen/stem-op-jouw-favoriet?fbclid=IwAR3zjNvqF4OvsbnsH4V0TXVMMX2ML89oE5KdKbKdqXaxnEr9O_KiJXy_VdY

Het sieraad lijkt heel simpel gemaakt, toch is ook hier veel onderzoek aan vooraf gegaan. Zoals bij al mijn sieraden. Nadat ik het idee helder heb, komt het technische verhaal van hoe je het in elkaar gaat zetten. Bij dit sieraad was de grootste uitdaging om het combineren van de materialen zo onzichtbaar mogelijk te doen. Daarop volgt een hele reeks van onderzoekjes en uitprobeersels, die vaak dagen lang duurt.

Hoe gedraagt het materiaal zich?

Hoe bevestig je de onderdelen aan elkaar?

Wat werkt wel en wat werkt niet?

Hoe maak ik mijn sieraad zo duurzaam mogelijk?

Wat werkt qua kleur en vorm wel en wat niet?

Zomaar een paar van de vragen, die in de onderzoeksfase meespelen.

Vaak maak ik ook werktekeningen van stukjes van het sieraad, zodat het zo perfect mogelijk wordt.

De negatieven heb ik uiteindelijk genaaid met de naaimachine en de filters gelijmd op een stuk perspex, dat ik eerst met de hand heb uitgesneden in de vorm van de filters. Een secuur werkje en ook dit sieraad is geheel met de hand vervaardigd.

Hieronder een paar foto’s van een heel klein stukje van het onderzoek.

Tot slot volgt het maken van de foto’s en het bewerken daarvan.

En dan het inzenden en afwachten natuurlijk 😉

Nog middenin de roes van het hele Fridagebeuren, waarbij ik nog elke dag berichtjes krijg of foto’s zie van de opening of expositie, besluit ik maar weer op zoek te gaan naar een volgende uitdaging.

Al gauw kom ik terecht op een wedstrijd uitgeschreven door het Mauritshuis in Den Haag.

Het volgende staat op de website:

OPEN CALL: Maak kans om in het Mauritshuis te hangen!

Meisje met de parel is een magisch schilderij. Van over de hele wereld reizen mensen naar het Mauritshuis om dit meesterwerk in het echt te zien. Of ze dromen ervan om dat te doen. Voor velen is het meisje ook een inspiratiebron, een muze.

Johannes Vermeer, de schilder  van het Meisje, krijgt in 2023 bijzondere aandacht. Van begin februari tot begin juni is er een grote Vermeer-tentoonstelling in het Rijksmuseum. Natuurlijk mag Meisje met de parel niet ontbreken en daarom zal zij voor een korte periode vertrekken naar Amsterdam.

Maar, wees niet bang voor een lege plek aan de wand. Integendeel! Deze logeerpartij biedt een unieke kans. Wij nodigen namelijk alle creatieve bewonderaars uit voor een bijzondere open call: creëer jouw versie van Meisje met de parel en maak kans om  in de Vermeerzaal van het Mauritshuis te hangen.

De regels? Die zijn er weinig. Verras ons! Een zelfportret met badhanddoek als tulband, een beschilderde strijkbout of zelfs een stapeltje servies: weinig is ons te gek. Omdat bijna iedereen het schilderij kent, is het Meisje  makkelijk te herkennen. De kenmerkende kleuren, vormen en het typische lichtgebruik: voor je het weet is ze daar.

Dit gaat een hele lastige worden, want achter het meisje met de parel zit niet zoals bij Frida Kahlo een heel verhaal. Eigenlijk is het een fantasiehoofd. Je kunt dus niet putten uit haar karakter of andere zaken en moet het puur doen met wat je ziet. Dat is vooral vorm, kleur, materialen en een parel.

Dat wordt dus weer op zoek door mijn kasten en andere mogelijkheden. Ik vorm al snel het idee om als middelpunt een oester van Ameland (afgelopen zomer gevonden) te gebruiken, omdat parels uit oesters komen. Later vindt ik een hemdje in de goede kleur en een stuk blauwe stof en in mijn papierlades nog een stuk goudkarton. Nu wordt het puzzelen. Ga ik het hemdje verknippen of….uiteindelijk na veel uitgeprobeerd te hebben ben ik tevreden met een vouwtechniek, die ik omsluit met borduurgaren. Dit omdat dit mooi glanst en daardoor een luxe uitstraling geeft. Ik besluit hetzelfde te doen met de blauwe kant, maar dan met een ander patroon. Het geheel zet ik aan elkaar met de oester en aan de bovenkant met het goudkarton. De bandjes van het hemdje laat ik onder de oester hangen. De parel tot slot vorm ik net zo lang van aluminiumfolie tot ik tevreden ben. De parel van het meisje, was ook niet een echte parel. Later blijkt op Facebook, waar ik mijn sieraad toon, dat mensen niet zien dat het van aluminiumfolie is gemaakt. Geslaagd dus.

Ook hier heb ik weer gebruik gemaakt van recyclemateriaal en laten zien wat je daar allemaal nog van kunt maken.

Wil je foto’s zien waar dit sieraad van gemaakt is of wat de titel geworden is? Klik dan even hier:

https://www.instagram.com/heleneketzer/

Voor de derde keer werd ik verrast in de wedstrijd van ‘KrabbézoektKahlo’, georganiseerd door AvroTros in samenwerking met het Drents Museum. Voelde ik me al een winnaar, omdat mijn sieraad toch geëxposeerd zou worden in het Drents Museum, het kon nog beter…

Weer scrollend op Instagram, zie ik wederom mijn sieraad voorbij komen. En na het lezen van de tekst, valt wederom mijn mond open. Dacht een ieder dat er maar 1 winnaar te zijn, blijken er ineens 3 plaatsen te zijn. En de 2e en 3e plaats blijken een gedeelde 2e plaats te zijn. En ik ben met mijn sieraad 1 van de 2!

Wow, ook dit zag ik niet aankomen… Op het laatste moment toch nog meedoen en dan als gedeeld 2e eindigen. Maar superblij natuurlijk. Ik liep, denk ik, enorm te stralen. Ook al was ik totaal overdonderd.

Diezelfde avond chat ik nog heel leuk met iemand van het Drents Museum.

De middag van de opening op 27 December 2022 togen we dan ook al vroeg naar het Drents Museum, zodat we eerst nog even een ronde door het museum konden maken. Met een museumjaarkaart is dat natuurlijk heel gemakkelijk…. Bovendien konden we zo ook even kijken hoe de reacties waren op de tentoonstelling.

Wat ik niet had verwacht, was dat onze kunstwerken op zo’n, of eigenlijk de meest centrale plek in het museum tentoongesteld zouden worden. Iedereen, die niet alleen het nieuwere gedeelte van het museum, maar ook het oudere gedeelte of naar het restaurant Pingo gaat, komt er automatisch doorheen. Het is een prachtige lichte ruimte en de kleuren van deze tentoonstelling spetteren je tegemoet. Wat prachtig om alles zo samen te zien en ook te zien hoe alle kunstwerken samen elkaar versterken.

Mijn sieraad ligt in een vitrine. Al gauw zie ik dat het, ondanks de foto met aanwijzingen die ik bij het sieraad had gedaan, niet helemaal goed ligt. Maar gelukkig blijkt later dat het niemand echt op valt.

Gevalletje: de kunstenaar zelf ziet alles wat niet helemaal goed (of goed genoeg) is.

Al snel raak ik met een mevrouw in gesprek, die aandachtig naar mijn sieraad staat te kijken. Het wordt een leuk gesprek en na afloop komt Robin Bosch, van Avrotros, naar me toe met de vraag of hier ook wat van mij hangt. We hebben een bijzonder leuk gesprek. Ondertussen worden alle kunstwerken al gefilmd en het valt me op dat vrijwel iedereen, die door deze ruimte loopt, even blijft kijken naar het kleurrijke geheel. Erg leuk om te zien.

Dan begint de opening. Via de groepsentree mogen we allemaal naar binnen, om in Pingo een cocktail in ontvangst te nemen. Al snel komt er een jonge vrouw met haar ouders binnenwandelen en ik vermoed dat dat Ellen Moens is, de eerste prijswinnares, met wie ik sinds bekend werd dat zij gewonnen had een heel leuk contact heb.

En ja, ze is het. Samen met haar ouders schuift ze gezellig aan tafel en het klikt meteen. Na een poosje schuiven we door naar de ruimte er naast, waar na 2 toespraken eerst Mirjam Jacobs en ik als gedeelde tweede prijswinnaars naar voren worden geroepen. Beiden krijgen we een aantal vragen gesteld door Harry Tupan, de directeur van het Drents Museum. Vervolgens komt Ellen aan de beurt. Na ontvangst van een mooie bos bloemen en een boek en tijdschrift over Frida Kahlo schuiven we met de hele groep door naar de ruimte er naast. De expositie. Doordat ik alles al gezien heb, blijf ik een beetje op de achtergrond, zodat de anderen goed kunnen kijken. Ondertussen wordt aangegeven dat we, als winnaars, nog op de foto moeten en geïnterviewd zullen worden.

Nadat iedereen de zaal verlaten heeft en geniet van de Mexicaanse hapjes in Pingo, krijgen wij alledrie om beurten ruim aandacht voor een interview, wat overigens bijzonder plezierig gefilmd en afgenomen wordt.

Daarna is het nog wat napraten met andere deelnemers en visitekaartjes uitwisselen. Tussen een aantal mensen is direct een leuke klik en we besluiten contact te houden. (De dag er na worden al plannen gesmeed om elkaar weer te ontmoeten)

Wat een geweldige opening was dit….en zo genieten van dit kleurrijke spektakel, dat de hele kerstvakantie te zien is.

Dank aan Robin Bosch van Avrotros, dank aan het Drents Museum, dank aan de jury en dank aan de filmploeg. Het was geweldig!

Na de tentoonstelling verschijnt dit filmpje van het juryberaad nog op de website van Avrotros:

https://www.avrotros.nl/krabbe-zoekt/uitzendingen/detail/nu-in-het-echt-te-zien-de-kunstwerken-van-de-krabbe-zoekt-kahlo-kunstwedstrijd/

Hélène, Ellen Moens, Harry Tupan, Mirjam Jakobs en Johannes Arendsen Op de achtergrond Robin Bosch

De uitslag van de KrabbézoektKahlowedstrijd is binnen.

Ellen Moens heeft gewonnen en ik gun het haar van harte. Ik vind het geweldig dat iemand gewonnen heeft die ook met recyclematerialen werkt. Het is zo van deze tijd en wat is er mooier om via kunst mensen bewuster te maken van wat men weggooit. Dit is precies waarom ik met deze materialen werk en probeer om ze zo te laten zien dat ze nog wel herkenbaar zijn, maar ineens een nieuwe functie hebben gekregen.

Zelf ben ik ongelooflijk blij met mijn onverwachte nominatie, dat voelt al als winnen.

Ondanks dat we geen enkele mail hebben ontvangen, zoals beloofd over de voortgang of de uitslag, vind ik het toch geweldig dat dit soort wedstrijden georganiseerd worden.

Maar tot mijn grote verbazing ontvang ik zo’n twee weken na de uitslag op Instagram toch nog een mailtje van AVROTROS. Met de hartelijke gelukwensen voor mijn nominatie.

Omdat de jury de kwaliteit van de genomineerde kunstwerken zo hoog vindt, is in samenwerking met het Drents Museum besloten om alle 25 werken minstens 2 weken tentoon te stellen in het Drents Museum in Assen.

Een uitnodiging voor een feestelijke opening met vrienden en familie op 27 december volgt nog.

Hoe leuk is dat? Dat wordt dus de komende weken 3 keer op en neer naar Assen om mijn sieraad te brengen en te halen en voor de opening.

Iets dat ik dat in zijn geheel niet erg vindt 😉

Dit jaar zou ik niets doen had ik mezelf voorgenomen. Althans mezelf geen druk op leggen. Tot dusver is dat goed gelukt en heb ik alleen meegedaan aan wedstrijden en het Plastic Flestival. Allemaal reuzegoed te overzien en voor de wedstrijden hoefde ik steeds maar 1 sieraad of foto tegelijk in te sturen.

Nu ben ik natuurlijk gewend om met een aantal kunstwerken mijn verhalen te vertellen. Zou ik dit zelfde ook met maar 1 kunstwerk kunnen bereiken?

Ik stuurde voor een fotowedstrijd van Proef de Kunst in Terherne met als thema ‘water’ een foto in, die ik juni in Zweden had gemaakt. Liggend op mijn knieën op een steiger in Fjällbacka heb ik in zo’n 1,5 tot 2 uur tegen de 200 foto’s geschoten. Steeds wachtend op het juiste moment. Het water was er prachtig helder, het zonnetje scheen en het wemelde er die dag van de kwallen. En ook nog allemaal verschillende soorten. Dat zijn de momenten waar je als kunstenaar bijzonder gelukkig van wordt. Iets zien, wat je nog niet eerder hebt gezien op die schaal en wat een bijzondere kwaliteit kan geven in een foto of kunstwerk. Een uniek beeld kort gezegd.

Ik kan me daar echt dagen gelukkig door voelen.

Nadat de jury naar de foto’s had gekeken, werden er 10 foto’s genomineerd om afgedrukt te worden en langs een paadje tijdens de kunstroute Proef de Kunst geplaatst te worden. En de mijne zat er bij! Na afloop zouden we de foto krijgen. Superleuk natuurlijk.

In de tijd tot Proef de Kunst was de prachtige serie: Krabbé zoekt Kahlo over het leven van Frida Kahlo op tv. Toen de expositie ‘Viva la Vida’ in Assen was, ben ik daar uiteraard naartoe gegaan en ontdekte daar al raakvlakken tussen haar gezondheid en de mijne.

De serie was een prachtige aanvulling op de expositie en door de verhalen van Jeroen Krabbé ging het verhaal van Frida meer en meer leven. Frida werd even tot leven geblazen.

Aan de serie was ook een wedstrijd verbonden en in eerste instantie had ik niet de energie om hieraan mee te doen. Zoveel andere dingen die nog gedaan moesten en niet helemaal fit hielden me tegen.

Tot ik mijn atelier op ging ruimen en allerlei dingetjes tegenkwam (ik heb allerlei doosjes met frutsels en andere interessante dingetjes), die me aan Frida deden denken. En ook bij mij kwam Frida meer en meer tot leven.

Frida had net als ik een spina bifida (open rug) en waarschijnlijk had ook ik, in de tijd van Frida in gispcorsetten gemoeten of geopereerd. Daar is nl. ook in mijn leven sprake van geweest en nog steeds is een operatie een niet onwaarschijnlijke mogelijkheid. Ineens herinnerde ik me dat ik nog oude röntgenfoto’s van mijn rug hier thuis heb.

Het gevoel dat dit sieraad toch gemaakt moest worden, werd almaar sterker en sterker…

Dus de foto’s op de lichtbak en gefotografeerd en opnieuw afgedrukt.

Hierna kan nog een hele uitleg volgens van wat en waarom ik daarna met alles gedaan heb, want ook daar zijn verhalen of redenen over of voor, maar ik wil ook niet alles verklappen.

Mijn idee kwam dus rijkelijk laat en het sieraad heb ik in de laatste week gemaakt voor de deadline en in 1 van de allerlaatste dagen pas opgestuurd.

Niet geschoten is altijd mis toch? 😉

Thuisgekomen van een bezoekje aan de kaakchirurg met een kopje thee op de bank opende ik Facebook even. En daar bleek de uitslag van AVROTROS langs te komen. Ik klikte op de uitslag met het idee dat ik erg nieuwsgierig was naar de 25 kunstwerken die gewonnen zouden hebben, zonder ook maar een seconde te denken dat die van mij daar tussen zou kunnen zien. Ik las namelijk dat er meer dan 1500!! inzendingen waren.

De schok was dan ook behoorlijk groot toen ik mijn sieraad langs zag komen! Ik dacht dat ik het niet goed had gezien en scrollde heen en weer……

Van alle kanten kreeg ik felicitaties, ook van mensen waarvan ik het niet had verwacht. En blijkbaar hadden ook veel collega-kunstenaars mee gedaan.

Hieronder het sieraad….op 16 november volgt de uitslag….. #krabbézoektkahlo

2 dagen later is de uitslag van de fotowedstrijd Proef de Kunst in Terherne en ga ik langs bij mijn foto. Blijk ik hier de derde prijs in ontvangst te mogen nemen! Een prachtige kadobon voor Kamera-Express.

Mijn weekend kan niet meer stuk….en blijkbaar kan ik inderdaad ook met maar 1 kunstwerk mijn verhalen vertellen :))

Wederom mocht ik met een voucher van 100 euro een fotoboek laten maken in ruil voor mijn eerlijke mening.

En ik ben echt blij verrast met het fotoboek xt professional line.

Ik heb gekozen voor acrylglas + lederlook met leisteengrijs houtoptiek. Er zat een keurige beschermlaag op het acrylglas en het geheel was keurig verpakt.

En wat een kwaliteit! Het acrylglas geeft een zeer luxe uitstraling (lastig om op de foto hieronder te laten zien), evenals het dikke karton waarop de foto’s zijn gedrukt. De kwaliteit van de afdrukken is top! Je kunt dit zo als leestafelalbum neerleggen. Het oogt professioneel en luxe! Eerlijk gezegd kon ik geen minpuntjes vinden….

Oordeel zelf 😉 #saaldigital

13 augustus was het Plastic Flestival op Ameland bij het natuurmuseum in Nes.

Omdat ik hier ook aan mee deed, had het natuurmuseum aangeboden om 1 van mijn sieraden te exposeren. Een prachtige kans natuurlijk, die ik met beide handen aangrijp.

Dus kiezen maar uit alles wat ik al had gemaakt…… Mijn keuze viel op een sieraad dat zowel recht deed aan het natuurmuseum, als aan het Plastic Flestival en werd het sieraad dat ik gemaakt had voor Helene Kröller-Müller. Hierin zijn zowel natuurlijke materialen als plastic verwerkt.

‘s Ochtends vroeg namen collega Wil Schultinge en ik bepakt en bezakt met fiets en fietskar de boot, om vervolgens richting het natuurmuseum te fietsen en daar een kraam in te richten voor de uiterst geslaagde middag van het flestival.

Uiteraard ging ik ook even op ‘bezoek’ mijn sieraad, dat prachtig vlakbij de entree in het zicht in een vitrine lag……

En 20 augustus bracht ik een bezoek aan het Codamuseum in Apeldoorn. Zoals al eerder verteld was ik genomineerd voor de publieksprijs en werd naast de winnende sieraden ook het werk van alle genomineerden geëxposeerd van 10 juli tot en met 30 oktober in het museum. Dit is een lange periode en ineens ligt mijn werk tussen werk van kunstenaars uit binnen-en buitenland.

Het blijkt er prachtig te liggen in een hele mooie lichte hoek naast de hoofdtentoonstelling. Coda is hét sieradenmuseum van Nederland, dus ik ben hier echt reuzeblij mee!

• 

Museum Coda (gespecialiseerd in sieraden) schrijft de laatste jaren steeds een wedstrijd uit met een thema.

Dit jaar was het thema: paper.

Uit alle inzendingen werden 2 winnaars (jongeren en volwassenen) en een publiekswinnaar gekozen.

En bij de laatste 15 (die opgingen voor de publieksprijs) zat mijn sieraad!

Dit houdt in dat het samen met de andere 14 geëxposeerd gaat worden in het museum tot het eind van de herfstvakantie.

Van een kunstwerk dat ik ooit maakte van vilt en hout heb ik (ook) ooit kaarten laten drukken. Deze kwam ik weer tegen en heb ik gebruikt om een sieraad te maken. De hoogte en diepte die in het kunstwerk zat, heb ik terug laten komen in het sieraad.

• 

De wereld rond voor een expositie? Echt?

Ja, echt…alleen dan wel in Nederland.

Het blijft natuurlijk Coronatijd 😉

Om wat leuke reclame te maken op Instagram en Facebook voor de komende expositie, zijn wij door heel Nederland gereisd en hebben daar foto’s gemaakt van bijzondere plaatsnamen. Hieronder een kleine selectie.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

We hebben daarbij uiteraard heel erg veel plezier gehad en leuke, maar vooral grappige reacties gekregen…

Maar waar stonden wij nu uiteindelijk?

Op een plek die bijna niemand kent, die daar niet in de buurt woont.

We stonden in de Opperkoaten….dat onder Kootstertille valt. En wat een heerlijke plek hadden we….

• 

• 

Samen met Mascha de Lange (fotografie), Clarisa Jeelof (schilderijen/aquarellen) en Karenza Duiverman (tuinbeelden) stond ik in de prachtige enorm grote tuin van Mascha de Lange.

En wat een mooie, ontroerende, enthousiaste, prachtige reacties kregen we! Het was echt een weekend om te genieten van de vele bezoekers…

Het thema was deze keer: verstilling en mijn werk is te zien op de fotopagina. Ik vind het heerlijk om aan de hand van een thema een verhaal te vertellen met meerdere sieraden en mensen bewust te maken van wat men weggooit, maar nog goed kan gebruiken of de natuur. Waar we soms ook niet echt goed kijken….Het werk van Clarisa en mij had zelfs een heel bijzonder raakvlak, dat we zelf pas ontdekten toen het eenmaal hing. Dat hadden we nooit zo kunnen bedenken…

Al met al een heel geslaagde expositie, die ons veel terug heeft gegeven….