Museum Coda (gespecialiseerd in sieraden) schrijft de laatste jaren steeds een wedstrijd uit met een thema.
Dit jaar was het thema: paper.
Uit alle inzendingen werden 2 winnaars (jongeren en volwassenen) en een publiekswinnaar gekozen.
En bij de laatste 15 (die opgingen voor de publieksprijs) zat mijn sieraad!
Dit houdt in dat het samen met de andere 14 geëxposeerd gaat worden in het museum tot het eind van de herfstvakantie.
Van een kunstwerk dat ik ooit maakte van vilt en hout heb ik (ook) ooit kaarten laten drukken. Deze kwam ik weer tegen en heb ik gebruikt om een sieraad te maken. De hoogte en diepte die in het kunstwerk zat, heb ik terug laten komen in het sieraad.
Om wat leuke reclame te maken op Instagram en Facebook voor de komende expositie, zijn wij door heel Nederland gereisd en hebben daar foto’s gemaakt van bijzondere plaatsnamen. Hieronder een kleine selectie.
We hebben daarbij uiteraard heel erg veel plezier gehad en leuke, maar vooral grappige reacties gekregen…
Maar waar stonden wij nu uiteindelijk?
Op een plek die bijna niemand kent, die daar niet in de buurt woont.
We stonden in de Opperkoaten….dat onder Kootstertille valt. En wat een heerlijke plek hadden we….
Samen met Mascha de Lange (fotografie), Clarisa Jeelof (schilderijen/aquarellen) en Karenza Duiverman (tuinbeelden) stond ik in de prachtige enorm grote tuin van Mascha de Lange.
En wat een mooie, ontroerende, enthousiaste, prachtige reacties kregen we! Het was echt een weekend om te genieten van de vele bezoekers…
Het thema was deze keer: verstilling en mijn werk is te zien op de fotopagina. Ik vind het heerlijk om aan de hand van een thema een verhaal te vertellen met meerdere sieraden en mensen bewust te maken van wat men weggooit, maar nog goed kan gebruiken of de natuur. Waar we soms ook niet echt goed kijken….Het werk van Clarisa en mij had zelfs een heel bijzonder raakvlak, dat we zelf pas ontdekten toen het eenmaal hing. Dat hadden we nooit zo kunnen bedenken…
Al met al een heel geslaagde expositie, die ons veel terug heeft gegeven….
Wow, ben ik de afgelopen maand 2 keer onverwacht verrast.
De eerste keer was op Facebook. Ineens verscheen mijn werk in beeld met enorm veel likes en het werd maar liefst 13 keer gedeeld over de hele wereld. Eigenlijk kende ik textielplus helemaal niet zo goed en ik was dan ook blij verrast dat ze mij hadden weten te vinden. Vandaag ontdekte ik dat dit misschien wel het gevolg is geweest van mijn mondkapje van capsules, dat door Ingo Leth geëxposeerd werd in zijn galerie in Emmen en later ook nog in het Martiniziekenhuis in Groningen. Deze zijn namelijk vorig jaar ook al door TextielPlus in het zonnetje gezet.
Maar niettemin; Ik was echt heel blij verrast.
Ik zag ineens ook de cijfers van de bezoeken op mijn website omhoog gaan. Wat zo’n publiciteit al niet kan doen….
Korte tijd later opende ik mijn instagram en schrok me een hoedje. Mijn likes waren bijna geëxplodeerd. Wat was hier aan de hand. Het duurde een poosje tot ik er achter kwam, dat TextielPlus ook nog eens mijn werk op instagram had gezet 🙂 Dubbelblij was ik natuurlijk…
Vlak daarna ontdekte ik dat Coda weer (net als vorig jaar) een sieradenchallenge had. Deze keer met het thema ‘Niets is wat het lijkt’. Met spullen van in en om het huis. Er waren 4 prijzen te winnen: 1 in de categorie tot 12 jaar, 1 in de categorie tot 18 jaar , 1 vanaf 18 jaar en de publieksprijs. Alle vier winnaars doen mee aan een mini-expositie.
Omdat hier altijd heel veel mensen aan meedoen, had ik er eigenlijk niet zo veel van verwacht. Maar tot mijn grote verbazing had ik ineens een mailtje in de brievenbus dat ik genomineerd was (samen met 24 anderen) voor de publieksprijs. 🙂 Wederom blij verrast….
Er mag gestemd worden. Nu weten een aantal mensen wel dat ik een beetje dubbel denk over publieksprijzen. Aan de ene kant is het superfijn voor een museum of galerie om dit te doen, want het trekt publiek op de website of museum of galerie. Maar aan de andere kant wordt er vaak op een persoon gestemd en niet op een kunstwerk. En dat is, denk ik, toch waar het om gaat. We sturen niet voor niets onze sieraden in en niet onszelf 😉 Mijn oproep was dan ook om zeker een kijkje te gaan nemen op de website en te stemmen op het sieraad dat je zelf het beste binnen het thema vindt passen of dat je het meest aanspreekt. Dat voelt voor mij het beste, ook al maakt het mijn winkansen mogelijk aanzienlijk kleiner….
De volgende dag stond het ook al in het verhaal op instagram:
Dat Corona zal blijven en nooit meer weg zal gaan, daarover zijn de deskundigen het inmiddels wel eens.
Maar hoe gaan we elkaar straks weer aanraken? Gaan we terug naar het ‘oude normaal’ of ontstaat er wellicht een nieuwe vorm? Gaan we weer gewoon handen schudden en elkaar drie zoenen geven of houden we meer afstand, zoals de Japanners al heel lang doen? Hoe gaan we elkaar begroeten?
Een interessante gedachte om eens mee te spelen.
Gaan we elkaar misschien minder op de huid aanraken, maar meer op de stof die we dragen? Meer op de schouder of de mouw?
Waarschijnlijk blijven we met onze naasten knuffelen, want oei wat hebben we dat allemaal gemist…. Maar wat doe je met degenen waarvan je altijd al iets meer afstand hield? Misschien zakelijk of gewoon omdat diegene niet zo dicht bij je stond of……
We zullen over een poosje heus wel weer zij aan zij zitten in bioscopen, theaters, voetbalstadions. Maar worden we behoedzamer voor virussen en hygiëne?
Met al deze gedachten, ben ik wat gaan spelen met materialen.
Ik heb hiervoor recyclematerialen gebruikt, die dicht bij de huid liggen. Vachten van dieren, die in onderzetters waren verwerkt. Een veer van een vogel en mos van “de huid van het bos”….
Eigenlijk wilde ik 6 kunstsieraden gaan maken, maar na 3 sieraden kwam ik erachter dat ik met deze 3 sieraden de vraag, voor mijn gevoel, al genoeg duidelijk kon maken…
Omdat het niet mogelijk was om met modellen te fotograferen die elkaar aanraken, raken de modellen zichzelf of een torso aan….wat tevens weer een link heeft met Corona…
De expositie ‘creatieve mondkapjes’ van Galerie Bij Leth in Emmen is verhuisd door Ingo Leth naar het Martini Ziekenhuis in Groningen.
‘That’s the place to be’….
De mondkapjes zijn namelijk een ode aan de zorg en mijn mondkapje van astma- en copdcapsules (de gele) is daarbij ook nog eens een ode aan de patiënten.
Helaas konden niet alle mondkapjes geplaatst worden schrijft Ingo. Maar gelukkig de mijne wel, met alle respect naar degenen die niet geplaatst konden worden (want deze waren ook heel bijzonder)….Dit omdat dit mondkapje met materialen uit de zorg en voor en van de patiënten is gemaakt, net als mijn serie Coronasieraden.
Ze blijven 3 maanden in het ziekenhuis en hangen bij het bloedprikpunt in het ziekenhuis. Dus ben je in het ziekenhuis, ga zeker even kijken. Even omrijden hiervoor mag natuurlijk ook 😉
Afgelopen weekend deed ik mee aan de kunstroute ‘Rondje Kunstzinnig’ van de Keunstkrite in de gemeente Achtkarspelen.
Samen met Anneke Verstegen stond ik in het voorste, nog niet ingerichte, appartement van een monumentale boerderij in Drogeham. In het achterste appartement stonden Joke Ket, Déja Koopmans en Rita Bakhuijsen. Om de boerderij lag een prachtige Engelse tuin. Wat een prachtplek om te mogen exposeren…
De kunstroute duurde 2 dagen en is enorm goed bezocht. In totaal mochten wij 370 mensen verwelkomen in deze Coronatijd. Er was nauwelijks tijd voor een kopje thee of toiletbezoek. Vrijwel continu liep het door.
Het publiek was bijzonder geïnteresseerd in mijn werk en de verhalen over mijn werk. Ik had 2 series meegenomen, die recht tegenover elkaar stonden met nog een lijst er tussenin. Dit waren de series ‘ Vrijheid’ en ‘Corona’. Wat ook 2 tegenstellingen zijn in feite. De serie ‘Vrijheid’ bestond uit 4 sieraden, die over Tony Chocolonely, de vrijheid van meningsuiting in China, geld en Ghandi gingen. De serie Corona is gemaakt van materialen uit de gezondheidszorg, zoals capsules, zuurstofslang, medicijnbekertjes, verpakkingen van medicijnen.
Waar meestal alleen de vrouwen reageren, kreeg ik deze keer ook lovende reacties van mannen en regelmatig gingen bezoekers geëmotioneerd of onder de indruk weer de deur uit. Dat is precies waar ik het voor doe. Er gebeurt iets, er komt iets los, mensen worden zich ergens bewust van….
Van 19 september tot en met 17 oktober heeft Galerie Bij Leth in Emmen een expositie met hele bijzondere mondkapjes.
Mondkapjes zijn in deze tijd natuurlijk een hot item en hier zijn mondkapjes van heel veel verschillende materialen te zien. Ook zie je in sommige mondkapjes de maker en zijn kunst terug.
Galerie Bij Leth is een prachtige galerie bij de ingang van de oude dierentuin. Deze oude dierentuin is inmiddels omgetoverd tot een park, waar van alles te zien en te beleven is.
Een prachtige plek om te exposeren dus, maar vooral ook om te bezoeken…
Mijn mondkapje is gemaakt van astma- en copdcapsules, want waar draait corona om….juist, vooral je luchtwegen… 😉
Galerie Bij Leth bij de ingang van de oude dierentuin in EmmenMondkapje van astma- en copdcapsules/ mouth mask from asthma- and copdcapsules
Gisteren heb ik mijn sieraad, gemaakt aan het begin van de Coronatijd, naar Nieuw Dakota in Amsterdam gebracht. Nieuw Dakota ligt op de NSDM-werf aan het Ij en is een ruimte voor hedendaagse kunst.
Van 12 juli – 30 augustus vindt daar de Passage – Corona Archives plaats, waarbij je tussen de werken door kunt lopen die refereren naar Corona. Ik heb al heel wat werk voorbij zien komen op internet en het lijkt een hele bijzondere samenstelling te worden van diverse werken en technieken. Voor een ieder wat wils…..
De omgeving is superhip, met veel graffiti en terrasjes aan het Ij, prachtige bijzondere ateliers en er hangt een bijzondere sfeer….het deed mij terugdenken aan de hippe kant van Berlijn.
Mocht je in de buurt zijn, ga zeker kijken….. Het is de moeite waard. 😉
Ode aan de doden, de patiënten en de herstelden, gemaakt van medicijnbekertjes/ Ode to the dead, the patients and the recovered, made from medicinecontainers
Ook ik ontkom er niet aan….het thema van 2020 is niet vrijheid geworden, maar Corona. Wat voor de meesten van ons eerder ‘gevangenheid’ dan ‘vrijheid’ betekent….Bizar dat dat juist dit jaar gebeurd. Precies 75 jaar na de bevrijding.
Ik zou meedoen aan de kunstroute van Keunstkrite in mei. Mijn thema daar zou ‘vrijheid’ zijn. Maar dan niet in de zin van vrijheid na oorlogstijd, maar vrijheid in de ruimste zin van het woord. De vorige keer had ik het over inspiratie….de serie waar ik het toen over had, is inmiddels grotendeels gemaakt en ontstond door een simpel papiertje van een Tony Chocolonelyreep(mijn favoriete chocolade). Ik wilde alsmaar een kraanvogel hiervan vouwen, maar zag er nog geen sieraad in. Tot ik het boek met het verhaal van Tony Chocolonely ging lezen. Dit ging over de strijd van Tony Chocolonely tegen kindslavernij in de cacao-industrie…(en ja, die bestaat dus echt nog steeds!) Mijn sieraad was geboren.
Zo ook een sieraad over de vrijheid van meningsuiting in China, een sieraad over Gandhi en een sieraad over geld. Over geld? Ja, over geld. Want maakt geld gelukkig? Nee, het hebben van geld geeft je minder zorgen. En dus vrijheid…
De kunstroute gaat in mei niet door, heel begrijpelijk en verstandig. Voor zover vooruitgekeken kan worden, wordt deze nu doorgeschoven naar september 2020.
Door de uitbraak van Corona en een uitnodiging van een collega om op Facebook 10 dagen lang kunst van jezelf te laten zien, brachten me op een nieuwe reeks. In die 10 dagen liet ik o.a. oud werk zien uit de serie: Afrikaanse sieraden. In deze serie heb ik nl. 3 sieraden zitten gemaakt van medisch materiaal, dat nu weer heel actueel is. Een gebruikte zuurstofslang uit het ziekenhuis en copd- en astma capsules, die ik dat jaar verzamelde via een oproepje op Facebook. Ook gaf ik een kijkje in ‘de keuken’ van hoe mijn ideeën tot stand komen bij verschillende medische materialen.
Met deze ideeën ben ik verder gegaan en er is een nieuwe serie ‘Corona’ aan het onstaan…
Want:
Er zijn verhalen die verteld moeten worden
Er zijn verhalen die verbeeld moeten worden
Er zijn verhalen die bewaard moeten blijven
Er zijn verhalen die nooit verloren mogen gaan
Sieraden gemaakt van capsules, verpakkingen van capsules, medicijnbakjes…allemaal odes aan patiënten, doden, herstelden en zorgpersoneel. En wie weet wat er nog gaat ontstaan….de ideeën borrelen alweer, want er gebeurt zo weinig op dit moment en tegelijkertijd zo veel….
VERHALENVERTELLER IN SIERADENLAND
Door deze serie besef ik me tegelijkertijd dat ik eigenlijk meer een ‘verhalenverteller’ in ‘sieradenland’ ben, dan een conventionele sieradenmaker…..Bij elke serie die ik gemaakt heb, behoort wel een verhaal…
