Nog middenin de roes van het hele Fridagebeuren, waarbij ik nog elke dag berichtjes krijg of foto’s zie van de opening of expositie, besluit ik maar weer op zoek te gaan naar een volgende uitdaging.

Al gauw kom ik terecht op een wedstrijd uitgeschreven door het Mauritshuis in Den Haag.

Het volgende staat op de website:

OPEN CALL: Maak kans om in het Mauritshuis te hangen!

Meisje met de parel is een magisch schilderij. Van over de hele wereld reizen mensen naar het Mauritshuis om dit meesterwerk in het echt te zien. Of ze dromen ervan om dat te doen. Voor velen is het meisje ook een inspiratiebron, een muze.

Johannes Vermeer, de schilder  van het Meisje, krijgt in 2023 bijzondere aandacht. Van begin februari tot begin juni is er een grote Vermeer-tentoonstelling in het Rijksmuseum. Natuurlijk mag Meisje met de parel niet ontbreken en daarom zal zij voor een korte periode vertrekken naar Amsterdam.

Maar, wees niet bang voor een lege plek aan de wand. Integendeel! Deze logeerpartij biedt een unieke kans. Wij nodigen namelijk alle creatieve bewonderaars uit voor een bijzondere open call: creëer jouw versie van Meisje met de parel en maak kans om  in de Vermeerzaal van het Mauritshuis te hangen.

De regels? Die zijn er weinig. Verras ons! Een zelfportret met badhanddoek als tulband, een beschilderde strijkbout of zelfs een stapeltje servies: weinig is ons te gek. Omdat bijna iedereen het schilderij kent, is het Meisje  makkelijk te herkennen. De kenmerkende kleuren, vormen en het typische lichtgebruik: voor je het weet is ze daar.

Dit gaat een hele lastige worden, want achter het meisje met de parel zit niet zoals bij Frida Kahlo een heel verhaal. Eigenlijk is het een fantasiehoofd. Je kunt dus niet putten uit haar karakter of andere zaken en moet het puur doen met wat je ziet. Dat is vooral vorm, kleur, materialen en een parel.

Dat wordt dus weer op zoek door mijn kasten en andere mogelijkheden. Ik vorm al snel het idee om als middelpunt een oester van Ameland (afgelopen zomer gevonden) te gebruiken, omdat parels uit oesters komen. Later vindt ik een hemdje in de goede kleur en een stuk blauwe stof en in mijn papierlades nog een stuk goudkarton. Nu wordt het puzzelen. Ga ik het hemdje verknippen of….uiteindelijk na veel uitgeprobeerd te hebben ben ik tevreden met een vouwtechniek, die ik omsluit met borduurgaren. Dit omdat dit mooi glanst en daardoor een luxe uitstraling geeft. Ik besluit hetzelfde te doen met de blauwe kant, maar dan met een ander patroon. Het geheel zet ik aan elkaar met de oester en aan de bovenkant met het goudkarton. De bandjes van het hemdje laat ik onder de oester hangen. De parel tot slot vorm ik net zo lang van aluminiumfolie tot ik tevreden ben. De parel van het meisje, was ook niet een echte parel. Later blijkt op Facebook, waar ik mijn sieraad toon, dat mensen niet zien dat het van aluminiumfolie is gemaakt. Geslaagd dus.

Ook hier heb ik weer gebruik gemaakt van recyclemateriaal en laten zien wat je daar allemaal nog van kunt maken.

Wil je foto’s zien waar dit sieraad van gemaakt is of wat de titel geworden is? Klik dan even hier:

https://www.instagram.com/heleneketzer/

Voor de derde keer werd ik verrast in de wedstrijd van ‘KrabbézoektKahlo’, georganiseerd door AvroTros in samenwerking met het Drents Museum. Voelde ik me al een winnaar, omdat mijn sieraad toch geëxposeerd zou worden in het Drents Museum, het kon nog beter…

Weer scrollend op Instagram, zie ik wederom mijn sieraad voorbij komen. En na het lezen van de tekst, valt wederom mijn mond open. Dacht een ieder dat er maar 1 winnaar te zijn, blijken er ineens 3 plaatsen te zijn. En de 2e en 3e plaats blijken een gedeelde 2e plaats te zijn. En ik ben met mijn sieraad 1 van de 2!

Wow, ook dit zag ik niet aankomen… Op het laatste moment toch nog meedoen en dan als gedeeld 2e eindigen. Maar superblij natuurlijk. Ik liep, denk ik, enorm te stralen. Ook al was ik totaal overdonderd.

Diezelfde avond chat ik nog heel leuk met iemand van het Drents Museum.

De middag van de opening op 27 December 2022 togen we dan ook al vroeg naar het Drents Museum, zodat we eerst nog even een ronde door het museum konden maken. Met een museumjaarkaart is dat natuurlijk heel gemakkelijk…. Bovendien konden we zo ook even kijken hoe de reacties waren op de tentoonstelling.

Wat ik niet had verwacht, was dat onze kunstwerken op zo’n, of eigenlijk de meest centrale plek in het museum tentoongesteld zouden worden. Iedereen, die niet alleen het nieuwere gedeelte van het museum, maar ook het oudere gedeelte of naar het restaurant Pingo gaat, komt er automatisch doorheen. Het is een prachtige lichte ruimte en de kleuren van deze tentoonstelling spetteren je tegemoet. Wat prachtig om alles zo samen te zien en ook te zien hoe alle kunstwerken samen elkaar versterken.

Mijn sieraad ligt in een vitrine. Al gauw zie ik dat het, ondanks de foto met aanwijzingen die ik bij het sieraad had gedaan, niet helemaal goed ligt. Maar gelukkig blijkt later dat het niemand echt op valt.

Gevalletje: de kunstenaar zelf ziet alles wat niet helemaal goed (of goed genoeg) is.

Al snel raak ik met een mevrouw in gesprek, die aandachtig naar mijn sieraad staat te kijken. Het wordt een leuk gesprek en na afloop komt Robin Bosch, van Avrotros, naar me toe met de vraag of hier ook wat van mij hangt. We hebben een bijzonder leuk gesprek. Ondertussen worden alle kunstwerken al gefilmd en het valt me op dat vrijwel iedereen, die door deze ruimte loopt, even blijft kijken naar het kleurrijke geheel. Erg leuk om te zien.

Dan begint de opening. Via de groepsentree mogen we allemaal naar binnen, om in Pingo een cocktail in ontvangst te nemen. Al snel komt er een jonge vrouw met haar ouders binnenwandelen en ik vermoed dat dat Ellen Moens is, de eerste prijswinnares, met wie ik sinds bekend werd dat zij gewonnen had een heel leuk contact heb.

En ja, ze is het. Samen met haar ouders schuift ze gezellig aan tafel en het klikt meteen. Na een poosje schuiven we door naar de ruimte er naast, waar na 2 toespraken eerst Mirjam Jacobs en ik als gedeelde tweede prijswinnaars naar voren worden geroepen. Beiden krijgen we een aantal vragen gesteld door Harry Tupan, de directeur van het Drents Museum. Vervolgens komt Ellen aan de beurt. Na ontvangst van een mooie bos bloemen en een boek en tijdschrift over Frida Kahlo schuiven we met de hele groep door naar de ruimte er naast. De expositie. Doordat ik alles al gezien heb, blijf ik een beetje op de achtergrond, zodat de anderen goed kunnen kijken. Ondertussen wordt aangegeven dat we, als winnaars, nog op de foto moeten en geïnterviewd zullen worden.

Nadat iedereen de zaal verlaten heeft en geniet van de Mexicaanse hapjes in Pingo, krijgen wij alledrie om beurten ruim aandacht voor een interview, wat overigens bijzonder plezierig gefilmd en afgenomen wordt.

Daarna is het nog wat napraten met andere deelnemers en visitekaartjes uitwisselen. Tussen een aantal mensen is direct een leuke klik en we besluiten contact te houden. (De dag er na worden al plannen gesmeed om elkaar weer te ontmoeten)

Wat een geweldige opening was dit….en zo genieten van dit kleurrijke spektakel, dat de hele kerstvakantie te zien is.

Dank aan Robin Bosch van Avrotros, dank aan het Drents Museum, dank aan de jury en dank aan de filmploeg. Het was geweldig!

Na de tentoonstelling verschijnt dit filmpje van het juryberaad nog op de website van Avrotros:

https://www.avrotros.nl/krabbe-zoekt/uitzendingen/detail/nu-in-het-echt-te-zien-de-kunstwerken-van-de-krabbe-zoekt-kahlo-kunstwedstrijd/

Hélène, Ellen Moens, Harry Tupan, Mirjam Jakobs en Johannes Arendsen Op de achtergrond Robin Bosch