Dit jaar zou ik niets doen had ik mezelf voorgenomen. Althans mezelf geen druk op leggen. Tot dusver is dat goed gelukt en heb ik alleen meegedaan aan wedstrijden en het Plastic Flestival. Allemaal reuzegoed te overzien en voor de wedstrijden hoefde ik steeds maar 1 sieraad of foto tegelijk in te sturen.
Nu ben ik natuurlijk gewend om met een aantal kunstwerken mijn verhalen te vertellen. Zou ik dit zelfde ook met maar 1 kunstwerk kunnen bereiken?
Ik stuurde voor een fotowedstrijd van Proef de Kunst in Terherne met als thema ‘water’ een foto in, die ik juni in Zweden had gemaakt. Liggend op mijn knieën op een steiger in Fjällbacka heb ik in zo’n 1,5 tot 2 uur tegen de 200 foto’s geschoten. Steeds wachtend op het juiste moment. Het water was er prachtig helder, het zonnetje scheen en het wemelde er die dag van de kwallen. En ook nog allemaal verschillende soorten. Dat zijn de momenten waar je als kunstenaar bijzonder gelukkig van wordt. Iets zien, wat je nog niet eerder hebt gezien op die schaal en wat een bijzondere kwaliteit kan geven in een foto of kunstwerk. Een uniek beeld kort gezegd.
Ik kan me daar echt dagen gelukkig door voelen.
Nadat de jury naar de foto’s had gekeken, werden er 10 foto’s genomineerd om afgedrukt te worden en langs een paadje tijdens de kunstroute Proef de Kunst geplaatst te worden. En de mijne zat er bij! Na afloop zouden we de foto krijgen. Superleuk natuurlijk.
In de tijd tot Proef de Kunst was de prachtige serie: Krabbé zoekt Kahlo over het leven van Frida Kahlo op tv. Toen de expositie ‘Viva la Vida’ in Assen was, ben ik daar uiteraard naartoe gegaan en ontdekte daar al raakvlakken tussen haar gezondheid en de mijne.
De serie was een prachtige aanvulling op de expositie en door de verhalen van Jeroen Krabbé ging het verhaal van Frida meer en meer leven. Frida werd even tot leven geblazen.
Aan de serie was ook een wedstrijd verbonden en in eerste instantie had ik niet de energie om hieraan mee te doen. Zoveel andere dingen die nog gedaan moesten en niet helemaal fit hielden me tegen.
Tot ik mijn atelier op ging ruimen en allerlei dingetjes tegenkwam (ik heb allerlei doosjes met frutsels en andere interessante dingetjes), die me aan Frida deden denken. En ook bij mij kwam Frida meer en meer tot leven.
Frida had net als ik een spina bifida (open rug) en waarschijnlijk had ook ik, in de tijd van Frida in gispcorsetten gemoeten of geopereerd. Daar is nl. ook in mijn leven sprake van geweest en nog steeds is een operatie een niet onwaarschijnlijke mogelijkheid. Ineens herinnerde ik me dat ik nog oude röntgenfoto’s van mijn rug hier thuis heb.
Het gevoel dat dit sieraad toch gemaakt moest worden, werd almaar sterker en sterker…
Dus de foto’s op de lichtbak en gefotografeerd en opnieuw afgedrukt.
Hierna kan nog een hele uitleg volgens van wat en waarom ik daarna met alles gedaan heb, want ook daar zijn verhalen of redenen over of voor, maar ik wil ook niet alles verklappen.
Mijn idee kwam dus rijkelijk laat en het sieraad heb ik in de laatste week gemaakt voor de deadline en in 1 van de allerlaatste dagen pas opgestuurd.
Niet geschoten is altijd mis toch? 😉
Thuisgekomen van een bezoekje aan de kaakchirurg met een kopje thee op de bank opende ik Facebook even. En daar bleek de uitslag van AVROTROS langs te komen. Ik klikte op de uitslag met het idee dat ik erg nieuwsgierig was naar de 25 kunstwerken die gewonnen zouden hebben, zonder ook maar een seconde te denken dat die van mij daar tussen zou kunnen zien. Ik las namelijk dat er meer dan 1500!! inzendingen waren.
De schok was dan ook behoorlijk groot toen ik mijn sieraad langs zag komen! Ik dacht dat ik het niet goed had gezien en scrollde heen en weer……
Van alle kanten kreeg ik felicitaties, ook van mensen waarvan ik het niet had verwacht. En blijkbaar hadden ook veel collega-kunstenaars mee gedaan.
Hieronder het sieraad….op 16 november volgt de uitslag….. #krabbézoektkahlo
2 dagen later is de uitslag van de fotowedstrijd Proef de Kunst in Terherne en ga ik langs bij mijn foto. Blijk ik hier de derde prijs in ontvangst te mogen nemen! Een prachtige kadobon voor Kamera-Express.
Mijn weekend kan niet meer stuk….en blijkbaar kan ik inderdaad ook met maar 1 kunstwerk mijn verhalen vertellen :))
