Nog middenin de roes van het hele Fridagebeuren, waarbij ik nog elke dag berichtjes krijg of foto’s zie van de opening of expositie, besluit ik maar weer op zoek te gaan naar een volgende uitdaging.

Al gauw kom ik terecht op een wedstrijd uitgeschreven door het Mauritshuis in Den Haag.

Het volgende staat op de website:

OPEN CALL: Maak kans om in het Mauritshuis te hangen!

Meisje met de parel is een magisch schilderij. Van over de hele wereld reizen mensen naar het Mauritshuis om dit meesterwerk in het echt te zien. Of ze dromen ervan om dat te doen. Voor velen is het meisje ook een inspiratiebron, een muze.

Johannes Vermeer, de schilder  van het Meisje, krijgt in 2023 bijzondere aandacht. Van begin februari tot begin juni is er een grote Vermeer-tentoonstelling in het Rijksmuseum. Natuurlijk mag Meisje met de parel niet ontbreken en daarom zal zij voor een korte periode vertrekken naar Amsterdam.

Maar, wees niet bang voor een lege plek aan de wand. Integendeel! Deze logeerpartij biedt een unieke kans. Wij nodigen namelijk alle creatieve bewonderaars uit voor een bijzondere open call: creëer jouw versie van Meisje met de parel en maak kans om  in de Vermeerzaal van het Mauritshuis te hangen.

De regels? Die zijn er weinig. Verras ons! Een zelfportret met badhanddoek als tulband, een beschilderde strijkbout of zelfs een stapeltje servies: weinig is ons te gek. Omdat bijna iedereen het schilderij kent, is het Meisje  makkelijk te herkennen. De kenmerkende kleuren, vormen en het typische lichtgebruik: voor je het weet is ze daar.

Dit gaat een hele lastige worden, want achter het meisje met de parel zit niet zoals bij Frida Kahlo een heel verhaal. Eigenlijk is het een fantasiehoofd. Je kunt dus niet putten uit haar karakter of andere zaken en moet het puur doen met wat je ziet. Dat is vooral vorm, kleur, materialen en een parel.

Dat wordt dus weer op zoek door mijn kasten en andere mogelijkheden. Ik vorm al snel het idee om als middelpunt een oester van Ameland (afgelopen zomer gevonden) te gebruiken, omdat parels uit oesters komen. Later vindt ik een hemdje in de goede kleur en een stuk blauwe stof en in mijn papierlades nog een stuk goudkarton. Nu wordt het puzzelen. Ga ik het hemdje verknippen of….uiteindelijk na veel uitgeprobeerd te hebben ben ik tevreden met een vouwtechniek, die ik omsluit met borduurgaren. Dit omdat dit mooi glanst en daardoor een luxe uitstraling geeft. Ik besluit hetzelfde te doen met de blauwe kant, maar dan met een ander patroon. Het geheel zet ik aan elkaar met de oester en aan de bovenkant met het goudkarton. De bandjes van het hemdje laat ik onder de oester hangen. De parel tot slot vorm ik net zo lang van aluminiumfolie tot ik tevreden ben. De parel van het meisje, was ook niet een echte parel. Later blijkt op Facebook, waar ik mijn sieraad toon, dat mensen niet zien dat het van aluminiumfolie is gemaakt. Geslaagd dus.

Ook hier heb ik weer gebruik gemaakt van recyclemateriaal en laten zien wat je daar allemaal nog van kunt maken.

Wil je foto’s zien waar dit sieraad van gemaakt is of wat de titel geworden is? Klik dan even hier:

https://www.instagram.com/heleneketzer/

Voor de derde keer werd ik verrast in de wedstrijd van ‘KrabbézoektKahlo’, georganiseerd door AvroTros in samenwerking met het Drents Museum. Voelde ik me al een winnaar, omdat mijn sieraad toch geëxposeerd zou worden in het Drents Museum, het kon nog beter…

Weer scrollend op Instagram, zie ik wederom mijn sieraad voorbij komen. En na het lezen van de tekst, valt wederom mijn mond open. Dacht een ieder dat er maar 1 winnaar te zijn, blijken er ineens 3 plaatsen te zijn. En de 2e en 3e plaats blijken een gedeelde 2e plaats te zijn. En ik ben met mijn sieraad 1 van de 2!

Wow, ook dit zag ik niet aankomen… Op het laatste moment toch nog meedoen en dan als gedeeld 2e eindigen. Maar superblij natuurlijk. Ik liep, denk ik, enorm te stralen. Ook al was ik totaal overdonderd.

Diezelfde avond chat ik nog heel leuk met iemand van het Drents Museum.

De middag van de opening op 27 December 2022 togen we dan ook al vroeg naar het Drents Museum, zodat we eerst nog even een ronde door het museum konden maken. Met een museumjaarkaart is dat natuurlijk heel gemakkelijk…. Bovendien konden we zo ook even kijken hoe de reacties waren op de tentoonstelling.

Wat ik niet had verwacht, was dat onze kunstwerken op zo’n, of eigenlijk de meest centrale plek in het museum tentoongesteld zouden worden. Iedereen, die niet alleen het nieuwere gedeelte van het museum, maar ook het oudere gedeelte of naar het restaurant Pingo gaat, komt er automatisch doorheen. Het is een prachtige lichte ruimte en de kleuren van deze tentoonstelling spetteren je tegemoet. Wat prachtig om alles zo samen te zien en ook te zien hoe alle kunstwerken samen elkaar versterken.

Mijn sieraad ligt in een vitrine. Al gauw zie ik dat het, ondanks de foto met aanwijzingen die ik bij het sieraad had gedaan, niet helemaal goed ligt. Maar gelukkig blijkt later dat het niemand echt op valt.

Gevalletje: de kunstenaar zelf ziet alles wat niet helemaal goed (of goed genoeg) is.

Al snel raak ik met een mevrouw in gesprek, die aandachtig naar mijn sieraad staat te kijken. Het wordt een leuk gesprek en na afloop komt Robin Bosch, van Avrotros, naar me toe met de vraag of hier ook wat van mij hangt. We hebben een bijzonder leuk gesprek. Ondertussen worden alle kunstwerken al gefilmd en het valt me op dat vrijwel iedereen, die door deze ruimte loopt, even blijft kijken naar het kleurrijke geheel. Erg leuk om te zien.

Dan begint de opening. Via de groepsentree mogen we allemaal naar binnen, om in Pingo een cocktail in ontvangst te nemen. Al snel komt er een jonge vrouw met haar ouders binnenwandelen en ik vermoed dat dat Ellen Moens is, de eerste prijswinnares, met wie ik sinds bekend werd dat zij gewonnen had een heel leuk contact heb.

En ja, ze is het. Samen met haar ouders schuift ze gezellig aan tafel en het klikt meteen. Na een poosje schuiven we door naar de ruimte er naast, waar na 2 toespraken eerst Mirjam Jacobs en ik als gedeelde tweede prijswinnaars naar voren worden geroepen. Beiden krijgen we een aantal vragen gesteld door Harry Tupan, de directeur van het Drents Museum. Vervolgens komt Ellen aan de beurt. Na ontvangst van een mooie bos bloemen en een boek en tijdschrift over Frida Kahlo schuiven we met de hele groep door naar de ruimte er naast. De expositie. Doordat ik alles al gezien heb, blijf ik een beetje op de achtergrond, zodat de anderen goed kunnen kijken. Ondertussen wordt aangegeven dat we, als winnaars, nog op de foto moeten en geïnterviewd zullen worden.

Nadat iedereen de zaal verlaten heeft en geniet van de Mexicaanse hapjes in Pingo, krijgen wij alledrie om beurten ruim aandacht voor een interview, wat overigens bijzonder plezierig gefilmd en afgenomen wordt.

Daarna is het nog wat napraten met andere deelnemers en visitekaartjes uitwisselen. Tussen een aantal mensen is direct een leuke klik en we besluiten contact te houden. (De dag er na worden al plannen gesmeed om elkaar weer te ontmoeten)

Wat een geweldige opening was dit….en zo genieten van dit kleurrijke spektakel, dat de hele kerstvakantie te zien is.

Dank aan Robin Bosch van Avrotros, dank aan het Drents Museum, dank aan de jury en dank aan de filmploeg. Het was geweldig!

Na de tentoonstelling verschijnt dit filmpje van het juryberaad nog op de website van Avrotros:

https://www.avrotros.nl/krabbe-zoekt/uitzendingen/detail/nu-in-het-echt-te-zien-de-kunstwerken-van-de-krabbe-zoekt-kahlo-kunstwedstrijd/

Hélène, Ellen Moens, Harry Tupan, Mirjam Jakobs en Johannes Arendsen Op de achtergrond Robin Bosch

De uitslag van de KrabbézoektKahlowedstrijd is binnen.

Ellen Moens heeft gewonnen en ik gun het haar van harte. Ik vind het geweldig dat iemand gewonnen heeft die ook met recyclematerialen werkt. Het is zo van deze tijd en wat is er mooier om via kunst mensen bewuster te maken van wat men weggooit. Dit is precies waarom ik met deze materialen werk en probeer om ze zo te laten zien dat ze nog wel herkenbaar zijn, maar ineens een nieuwe functie hebben gekregen.

Zelf ben ik ongelooflijk blij met mijn onverwachte nominatie, dat voelt al als winnen.

Ondanks dat we geen enkele mail hebben ontvangen, zoals beloofd over de voortgang of de uitslag, vind ik het toch geweldig dat dit soort wedstrijden georganiseerd worden.

Maar tot mijn grote verbazing ontvang ik zo’n twee weken na de uitslag op Instagram toch nog een mailtje van AVROTROS. Met de hartelijke gelukwensen voor mijn nominatie.

Omdat de jury de kwaliteit van de genomineerde kunstwerken zo hoog vindt, is in samenwerking met het Drents Museum besloten om alle 25 werken minstens 2 weken tentoon te stellen in het Drents Museum in Assen.

Een uitnodiging voor een feestelijke opening met vrienden en familie op 27 december volgt nog.

Hoe leuk is dat? Dat wordt dus de komende weken 3 keer op en neer naar Assen om mijn sieraad te brengen en te halen en voor de opening.

Iets dat ik dat in zijn geheel niet erg vindt 😉

Dit jaar zou ik niets doen had ik mezelf voorgenomen. Althans mezelf geen druk op leggen. Tot dusver is dat goed gelukt en heb ik alleen meegedaan aan wedstrijden en het Plastic Flestival. Allemaal reuzegoed te overzien en voor de wedstrijden hoefde ik steeds maar 1 sieraad of foto tegelijk in te sturen.

Nu ben ik natuurlijk gewend om met een aantal kunstwerken mijn verhalen te vertellen. Zou ik dit zelfde ook met maar 1 kunstwerk kunnen bereiken?

Ik stuurde voor een fotowedstrijd van Proef de Kunst in Terherne met als thema ‘water’ een foto in, die ik juni in Zweden had gemaakt. Liggend op mijn knieën op een steiger in Fjällbacka heb ik in zo’n 1,5 tot 2 uur tegen de 200 foto’s geschoten. Steeds wachtend op het juiste moment. Het water was er prachtig helder, het zonnetje scheen en het wemelde er die dag van de kwallen. En ook nog allemaal verschillende soorten. Dat zijn de momenten waar je als kunstenaar bijzonder gelukkig van wordt. Iets zien, wat je nog niet eerder hebt gezien op die schaal en wat een bijzondere kwaliteit kan geven in een foto of kunstwerk. Een uniek beeld kort gezegd.

Ik kan me daar echt dagen gelukkig door voelen.

Nadat de jury naar de foto’s had gekeken, werden er 10 foto’s genomineerd om afgedrukt te worden en langs een paadje tijdens de kunstroute Proef de Kunst geplaatst te worden. En de mijne zat er bij! Na afloop zouden we de foto krijgen. Superleuk natuurlijk.

In de tijd tot Proef de Kunst was de prachtige serie: Krabbé zoekt Kahlo over het leven van Frida Kahlo op tv. Toen de expositie ‘Viva la Vida’ in Assen was, ben ik daar uiteraard naartoe gegaan en ontdekte daar al raakvlakken tussen haar gezondheid en de mijne.

De serie was een prachtige aanvulling op de expositie en door de verhalen van Jeroen Krabbé ging het verhaal van Frida meer en meer leven. Frida werd even tot leven geblazen.

Aan de serie was ook een wedstrijd verbonden en in eerste instantie had ik niet de energie om hieraan mee te doen. Zoveel andere dingen die nog gedaan moesten en niet helemaal fit hielden me tegen.

Tot ik mijn atelier op ging ruimen en allerlei dingetjes tegenkwam (ik heb allerlei doosjes met frutsels en andere interessante dingetjes), die me aan Frida deden denken. En ook bij mij kwam Frida meer en meer tot leven.

Frida had net als ik een spina bifida (open rug) en waarschijnlijk had ook ik, in de tijd van Frida in gispcorsetten gemoeten of geopereerd. Daar is nl. ook in mijn leven sprake van geweest en nog steeds is een operatie een niet onwaarschijnlijke mogelijkheid. Ineens herinnerde ik me dat ik nog oude röntgenfoto’s van mijn rug hier thuis heb.

Het gevoel dat dit sieraad toch gemaakt moest worden, werd almaar sterker en sterker…

Dus de foto’s op de lichtbak en gefotografeerd en opnieuw afgedrukt.

Hierna kan nog een hele uitleg volgens van wat en waarom ik daarna met alles gedaan heb, want ook daar zijn verhalen of redenen over of voor, maar ik wil ook niet alles verklappen.

Mijn idee kwam dus rijkelijk laat en het sieraad heb ik in de laatste week gemaakt voor de deadline en in 1 van de allerlaatste dagen pas opgestuurd.

Niet geschoten is altijd mis toch? 😉

Thuisgekomen van een bezoekje aan de kaakchirurg met een kopje thee op de bank opende ik Facebook even. En daar bleek de uitslag van AVROTROS langs te komen. Ik klikte op de uitslag met het idee dat ik erg nieuwsgierig was naar de 25 kunstwerken die gewonnen zouden hebben, zonder ook maar een seconde te denken dat die van mij daar tussen zou kunnen zien. Ik las namelijk dat er meer dan 1500!! inzendingen waren.

De schok was dan ook behoorlijk groot toen ik mijn sieraad langs zag komen! Ik dacht dat ik het niet goed had gezien en scrollde heen en weer……

Van alle kanten kreeg ik felicitaties, ook van mensen waarvan ik het niet had verwacht. En blijkbaar hadden ook veel collega-kunstenaars mee gedaan.

Hieronder het sieraad….op 16 november volgt de uitslag….. #krabbézoektkahlo

2 dagen later is de uitslag van de fotowedstrijd Proef de Kunst in Terherne en ga ik langs bij mijn foto. Blijk ik hier de derde prijs in ontvangst te mogen nemen! Een prachtige kadobon voor Kamera-Express.

Mijn weekend kan niet meer stuk….en blijkbaar kan ik inderdaad ook met maar 1 kunstwerk mijn verhalen vertellen :))

Wederom mocht ik met een voucher van 100 euro een fotoboek laten maken in ruil voor mijn eerlijke mening.

En ik ben echt blij verrast met het fotoboek xt professional line.

Ik heb gekozen voor acrylglas + lederlook met leisteengrijs houtoptiek. Er zat een keurige beschermlaag op het acrylglas en het geheel was keurig verpakt.

En wat een kwaliteit! Het acrylglas geeft een zeer luxe uitstraling (lastig om op de foto hieronder te laten zien), evenals het dikke karton waarop de foto’s zijn gedrukt. De kwaliteit van de afdrukken is top! Je kunt dit zo als leestafelalbum neerleggen. Het oogt professioneel en luxe! Eerlijk gezegd kon ik geen minpuntjes vinden….

Oordeel zelf 😉 #saaldigital

13 augustus was het Plastic Flestival op Ameland bij het natuurmuseum in Nes.

Omdat ik hier ook aan mee deed, had het natuurmuseum aangeboden om 1 van mijn sieraden te exposeren. Een prachtige kans natuurlijk, die ik met beide handen aangrijp.

Dus kiezen maar uit alles wat ik al had gemaakt…… Mijn keuze viel op een sieraad dat zowel recht deed aan het natuurmuseum, als aan het Plastic Flestival en werd het sieraad dat ik gemaakt had voor Helene Kröller-Müller. Hierin zijn zowel natuurlijke materialen als plastic verwerkt.

‘s Ochtends vroeg namen collega Wil Schultinge en ik bepakt en bezakt met fiets en fietskar de boot, om vervolgens richting het natuurmuseum te fietsen en daar een kraam in te richten voor de uiterst geslaagde middag van het flestival.

Uiteraard ging ik ook even op ‘bezoek’ mijn sieraad, dat prachtig vlakbij de entree in het zicht in een vitrine lag……

En 20 augustus bracht ik een bezoek aan het Codamuseum in Apeldoorn. Zoals al eerder verteld was ik genomineerd voor de publieksprijs en werd naast de winnende sieraden ook het werk van alle genomineerden geëxposeerd van 10 juli tot en met 30 oktober in het museum. Dit is een lange periode en ineens ligt mijn werk tussen werk van kunstenaars uit binnen-en buitenland.

Het blijkt er prachtig te liggen in een hele mooie lichte hoek naast de hoofdtentoonstelling. Coda is hét sieradenmuseum van Nederland, dus ik ben hier echt reuzeblij mee!

• 

Museum Coda (gespecialiseerd in sieraden) schrijft de laatste jaren steeds een wedstrijd uit met een thema.

Dit jaar was het thema: paper.

Uit alle inzendingen werden 2 winnaars (jongeren en volwassenen) en een publiekswinnaar gekozen.

En bij de laatste 15 (die opgingen voor de publieksprijs) zat mijn sieraad!

Dit houdt in dat het samen met de andere 14 geëxposeerd gaat worden in het museum tot het eind van de herfstvakantie.

Van een kunstwerk dat ik ooit maakte van vilt en hout heb ik (ook) ooit kaarten laten drukken. Deze kwam ik weer tegen en heb ik gebruikt om een sieraad te maken. De hoogte en diepte die in het kunstwerk zat, heb ik terug laten komen in het sieraad.

• 

De wereld rond voor een expositie? Echt?

Ja, echt…alleen dan wel in Nederland.

Het blijft natuurlijk Coronatijd 😉

Om wat leuke reclame te maken op Instagram en Facebook voor de komende expositie, zijn wij door heel Nederland gereisd en hebben daar foto’s gemaakt van bijzondere plaatsnamen. Hieronder een kleine selectie.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

We hebben daarbij uiteraard heel erg veel plezier gehad en leuke, maar vooral grappige reacties gekregen…

Maar waar stonden wij nu uiteindelijk?

Op een plek die bijna niemand kent, die daar niet in de buurt woont.

We stonden in de Opperkoaten….dat onder Kootstertille valt. En wat een heerlijke plek hadden we….

• 

• 

Samen met Mascha de Lange (fotografie), Clarisa Jeelof (schilderijen/aquarellen) en Karenza Duiverman (tuinbeelden) stond ik in de prachtige enorm grote tuin van Mascha de Lange.

En wat een mooie, ontroerende, enthousiaste, prachtige reacties kregen we! Het was echt een weekend om te genieten van de vele bezoekers…

Het thema was deze keer: verstilling en mijn werk is te zien op de fotopagina. Ik vind het heerlijk om aan de hand van een thema een verhaal te vertellen met meerdere sieraden en mensen bewust te maken van wat men weggooit, maar nog goed kan gebruiken of de natuur. Waar we soms ook niet echt goed kijken….Het werk van Clarisa en mij had zelfs een heel bijzonder raakvlak, dat we zelf pas ontdekten toen het eenmaal hing. Dat hadden we nooit zo kunnen bedenken…

Al met al een heel geslaagde expositie, die ons veel terug heeft gegeven….

Wow, ben ik de afgelopen maand 2 keer onverwacht verrast.

De eerste keer was op Facebook. Ineens verscheen mijn werk in beeld met enorm veel likes en het werd maar liefst 13 keer gedeeld over de hele wereld. Eigenlijk kende ik textielplus helemaal niet zo goed en ik was dan ook blij verrast dat ze mij hadden weten te vinden. Vandaag ontdekte ik dat dit misschien wel het gevolg is geweest van mijn mondkapje van capsules, dat door Ingo Leth geëxposeerd werd in zijn galerie in Emmen en later ook nog in het Martiniziekenhuis in Groningen. Deze zijn namelijk vorig jaar ook al door TextielPlus in het zonnetje gezet.

Maar niettemin; Ik was echt heel blij verrast.

Ik zag ineens ook de cijfers van de bezoeken op mijn website omhoog gaan. Wat zo’n publiciteit al niet kan doen….

Korte tijd later opende ik mijn instagram en schrok me een hoedje. Mijn likes waren bijna geëxplodeerd. Wat was hier aan de hand. Het duurde een poosje tot ik er achter kwam, dat TextielPlus ook nog eens mijn werk op instagram had gezet 🙂 Dubbelblij was ik natuurlijk…

Vlak daarna ontdekte ik dat Coda weer (net als vorig jaar) een sieradenchallenge had. Deze keer met het thema ‘Niets is wat het lijkt’. Met spullen van in en om het huis. Er waren 4 prijzen te winnen: 1 in de categorie tot 12 jaar, 1 in de categorie tot 18 jaar , 1 vanaf 18 jaar en de publieksprijs. Alle vier winnaars doen mee aan een mini-expositie.

Omdat hier altijd heel veel mensen aan meedoen, had ik er eigenlijk niet zo veel van verwacht. Maar tot mijn grote verbazing had ik ineens een mailtje in de brievenbus dat ik genomineerd was (samen met 24 anderen) voor de publieksprijs. 🙂 Wederom blij verrast….

Er mag gestemd worden. Nu weten een aantal mensen wel dat ik een beetje dubbel denk over publieksprijzen. Aan de ene kant is het superfijn voor een museum of galerie om dit te doen, want het trekt publiek op de website of museum of galerie. Maar aan de andere kant wordt er vaak op een persoon gestemd en niet op een kunstwerk. En dat is, denk ik, toch waar het om gaat. We sturen niet voor niets onze sieraden in en niet onszelf 😉 Mijn oproep was dan ook om zeker een kijkje te gaan nemen op de website en te stemmen op het sieraad dat je zelf het beste binnen het thema vindt passen of dat je het meest aanspreekt. Dat voelt voor mij het beste, ook al maakt het mijn winkansen mogelijk aanzienlijk kleiner….

De volgende dag stond het ook al in het verhaal op instagram:

Wat een publiciteit, wow en wow….2 maal wow dus!

Dat Corona zal blijven en nooit meer weg zal gaan, daarover zijn de deskundigen het inmiddels wel eens.

Maar hoe gaan we elkaar straks weer aanraken? Gaan we terug naar het ‘oude normaal’ of ontstaat er wellicht een nieuwe vorm? Gaan we weer gewoon handen schudden en elkaar drie zoenen geven of houden we meer afstand, zoals de Japanners al heel lang doen? Hoe gaan we elkaar begroeten?

Een interessante gedachte om eens mee te spelen.

Gaan we elkaar misschien minder op de huid aanraken, maar meer op de stof die we dragen? Meer op de schouder of de mouw?

Waarschijnlijk blijven we met onze naasten knuffelen, want oei wat hebben we dat allemaal gemist…. Maar wat doe je met degenen waarvan je altijd al iets meer afstand hield? Misschien zakelijk of gewoon omdat diegene niet zo dicht bij je stond of……

We zullen over een poosje heus wel weer zij aan zij zitten in bioscopen, theaters, voetbalstadions. Maar worden we behoedzamer voor virussen en hygiëne?

Met al deze gedachten, ben ik wat gaan spelen met materialen.

Ik heb hiervoor recyclematerialen gebruikt, die dicht bij de huid liggen. Vachten van dieren, die in onderzetters waren verwerkt. Een veer van een vogel en mos van “de huid van het bos”….

Eigenlijk wilde ik 6 kunstsieraden gaan maken, maar na 3 sieraden kwam ik erachter dat ik met deze 3 sieraden de vraag, voor mijn gevoel, al genoeg duidelijk kon maken…

Omdat het niet mogelijk was om met modellen te fotograferen die elkaar aanraken, raken de modellen zichzelf of een torso aan….wat tevens weer een link heeft met Corona…

Hoe ga jij straks weer anderen aanraken?

• 

• 

•